زمینه سازان ظهور (2)

ایرانیان پس از قیام و نهضتشان، از دشمنان(ابرقدرتها) می خواهند که در امورشان دخالت نکنند ولی نمی پذیرند: " حق را می جویند، اما به آنان سپرده نمی شود، بار دیگر خواهان آن شوند، اما راه به جایی نبرند، با مشاهده این وضع سلاح بر دوش گرفته و به مبارزه روی می آورند. آنگاه حقوقشان را به رسمیت شناسند، اما این بار، آن ها نپذیرند، تا دست بر قیام زنند و پرچم نهضت را رها نکنند تا به دست صاحب شما (منظور حضرت مهدی(عج) است) بسپارند. کشته های آنان شهیدند. (المعجم، ج3، ص269)

به گفته روایات دو شخصیت موعود به نام های سیدخراسانی که فقید یا رهبر سیاسی است و شعیب بن صالح جوانی گندم گون، با ریش کم پشت از اهالی ری (ایران)، که فرمانده نظامی است ظهور می کنند و پرچم خود را به امام زمان(عج) تسلیم و در حرکت ظهور حضرت، با سپاه ایشان مشارکت کرده و شعیب بن صالح به فرماندهی کل نیروهای حضرت منسوب می شود.

زمینه سازان ظهور

بر اساس احادیث، آغاز ظهور آن بزرگوار از مشرق زمین خواهد بود: 

" نقطه آغاز ظهور او از سوی مشرق است و چون آن هنگام فرا رسد، سفیانی خروج کند." (المعجم، ج5، ص235) 

یعنی فراهم ساختن زمینه ظهور آن حضرت، به دست نژاد سلمان فارسی(ایرانیان) است. همان ها که به دارندگان پرچم های سیاه معروف اند و نهضت آنان به رهبری مردی از قم برپا می گردد.

 "مردی از قم مردم را به حق دعوت کند. گروهی گرد او جمع شوند که دلهایشان چون قطعه های آهن استوار و پولادین در برابر تندباد ها و طوفان ها است. از نبرد خسته و افسرده نشده و ترس و وحشت بر ایشان مفهومی ندارد. همواره بر خدا توکل کنند و فرجام نیکو از آن تقواپیشگان است." (بحارالانوار،ج60،ص216)

ادامه دارد...

سرآغاز

وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّه وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ 

اراده ما بر این است که بر مستضعفان روی زمین منت بگذاریم و آنها را پیشوایان و وارثین زمین قرار دهیم.  (سوره قصص آیه 5)

سپاس خداوندی را که شناخته شده است، بی آنکه دیده شود. همان کسی که در آفرینش موجودات، به اندیشه و فکر نیاز ندارد. خدایی که همیشه بوده و تا ابد خواهد بود. آنجا که نه از آسمان نشانی بود و نه از ستارگان اثری به چشم می خورد، نه شبی تاریک و نه دریایی آرام، نه کوهی با راه های گشوده، نه دره ای پر پیچ و خم، نه زمین گسترده و نه آفریده های پراکنده وجود داشت. (نهج البلاغه، حضرت علی علیه السلام)